Bij de Universiteitsbibliotheek van Maastricht vond ik, in de fietsenstalling, dit gedicht.
Het boek dat zich laat lezen in de nacht
gloeit op, werpt licht op voor- en nageslacht.
Bij al wat het behelst, van vonk tot zon:
elk woord werd door een ander voortgebracht.
Het gedicht is van Wiel Kusters die het speciaal schreef voor de Universiteitsbibliotheek, Nieuwenhofstraat Maastricht.
In de grote plaatsen Bolzano en Merano heb ik niet veel lezende beelden gevonden, maar diep in de bergen, in Val Gardena, heb ik meer geluk. Het zijn vooral heiligenbeelden, maar ze lezen. In Ortisei vind ik deze muurschildering.
Cësa Brida is geen Italiaans of Duits, de twee talen in Zuid-Tirol. Het zal dus Ladinisch zijn, de derde taal die in dit deel van Italië wordt gesproken. Cësa betekent Huis, wat Brida betekent kan ik niet achterhalen, want het Ladinisch is nog niet opgenomen in Google Translate. Ik denk dat het Bruid betekent. Bruidshuis. En dan niet in de betekenis van een modehuis voor bruidsjurken, maar in de betekenis van klooster, waar de bruiden van Jezus wonen.
Iets verderop, boven de ingang van een klein kerkje, vind ik dit beeld.
De heilige Antonius, patroonheilige van vrouwen en kinderen, armen, bakkers, mijnwerkers, het huwelijk, reizigers, verliefden én van de verloren voorwerpen.
Onder zijn naam staat Preia per Neus. Ook dat zal Ladinisch zijn, want als ik het in Google Translate zet, komen er geen vertalingen uit.
In Madrid zijn veel mooie tegeltableau’s. De meeste zie je bij café’s en restaurants en hebben eten en drinken als onderwerp. Deze, aan de gevel van een Ierse pub, toont een lezende vrouw.
Het kan haast niet anders of Escher is wel eens in Zürich geweest. Het stadhuis, met allemaal trappen en bogen, lijkt erg op de onmogelijke gebouwen die Escher tekende.
Ik vond er twee wandschilderingen met boeken. Mooi tussen de bogen
