Geregeld struin ik websites af van collega-bibliotheken, op zoek naar ideeën of oplossingen voor onze eigen bieb-website. We werken allemaal met hetzelfde systeem, dus waarom niet bij elkaar de kunst afkijken en ideeën opdoen. Beter goed gejat dan slecht bedacht.
Dat heeft deze bibliotheek zo te zien ook gedaan. Deze foto maakte ik vijf jaar geleden. Heel toepasselijk bij dit bericht. 🙂

Het Reto-Romaans (kortweg: Rumantsch) is de vierde taal in Zwitserland en heeft ongeveer 36.000 moedertaal-sprekers. In het kanton Graubünden heeft het de status van een officiële taal. Volgens de wet heeft Zwitserland vier officiële talen: Duits, Frans en Italiaans, en in Graubünden ook Reto-Romaans.
Deze kleine taal kent ook nog eens vijf dialecten die onderling moeilijk verstaanbaar zijn. Sinds 1982 bestaat daarom het Rumantsch Grischun, een kunstmatige taal die berust op de drie grootste dialecten en in het onderwijs wordt gebruikt. Deze variant is dus niemands moedertaal.

In Samedan, een plaatsje niet ver van Sankt Mortiz, kwam ik dit bord tegen. In welke van de vijf dialecten dit de bibliotheek is, weet ik niet. Ik denk dat het woord bibliotheek in alle dialecten hetzelfde zal zijn, want ook in het Italiaans is het biblioteca.

Hoog in de Zwitserse bergen, in Arosa, kwam ik dit piepkleine bibliotheekje tegen. Een koffer op een paal in een plantsoentje. Als je de koffer open maakt, vind je een serie boeken waar je er eentje van kunt lenen. Ben je klaar met lezen, doe het boek dan weer terug in de box en sluit de box zorgvuldig af.

Voor wie van lezen houdt, is er gelukkig ook een echte bieb in Arosa.

Voor het laatst op de TU Delft, voor het eerst in de UB.
Deze week studeerde mijn dochter af aan de TU Delft. Ze deed onderzoek naar energie-efficiënte robots. Na haar presentatie moest het studieboek over robotica nog even teruggebracht naar de bibliotheek. Ik was er nog niet eerder geweest, dus liep ik even met haar mee.

Het studiejaar is nog niet begonnen, haar teruggebrachte boek staat eenzaam in de kast.

De gevangenis associeer ik niet direct met lezen. Ik denk ook dat de meeste gevangenen geen grote lezers zijn. Verrassend vond ik het dan ook te lezen dat een van de meest geliefde baantjes onder gevangenen bibliotheekmedewerker is.

Dit ‘weetje’ is te zien in het Gevangenismuseum Veenhuizen.

Hoe grappig is het dat dbieb in Leeuwarden tegenwoordig in een voormalige gevangenis zit. De tralies zie je overal nog voor de ramen zitten, en de cellen zijn omgebouwd tot werk- of vergaderruimtes.

In deze Openbare Bibliotheek wordt op dit moment niet veel gelezen.
Wel hard gewerkt.

Vroegere weeshuis in de Spieringstraat in Gouda. In 1599 werd het gebouw in gebruik genomen. In 1973 werd hier de openbare bibliotheek gevestigd. Op dit moment wordt het verbouwd tot boutique hotel.

Twee van onze favorieten: bibliotheken en treinen, vinden elkaar in de nieuwe bibliotheek in Tilburg. Een oude NS-werkplaats is omgebouwd tot bibliotheek en heet toepasselijk LocHal. De oorsprong van het gebouw is overal nog goed zichtbaar.

Een vraagteken en een uitroepteken, dat is het logo van de bibliotheek in Sydney. 
Volgens mij is dat precies waar een bibliotheek voor staat; je kan er terecht met alle vragen die je hebt en je vindt er van alles waar je niet naar op zoek was. Inspiratie heet dat met een mooi woord. 

Het logo van de bibliotheek in Melbourne is klassiek met een Latijnse tekst. De goede vertaling heb ik nog niet, het moet ongeveer zoiets zijn: 

Delectant domi – Non impediunt foris – Perecrinantur
De heren vermaken – Ze vertragen de buitenwereld – Ze reizen / trekken rond

De verschillende talen van Singapore zien we ook in de bibliotheken. In de grote National Library of Singapore staat veel Engelstalig. In deze wijkbibliotheek staat voornamelijk Chinees en Tamil en ik denk zelfs Japans.
Ik kan het niet lezen, maar je kunt zo zien dat de boeken hieronder reisgidsen zijn. En een boek gaat over Parijs. Handig zo’n nationaal symbool dat je meteen herkent.

Dit zijn Tamil-boeken. Meer dan dat het non-fictie is, kan ik er niet van maken. 

En deze boeken lijken me eerder Japans dan Chinees, maar ik weet het niet zeker. 

Wat ik wel zeker weet, de mensen die in deze bibliotheek werken zijn vrijwilligers. Dat staat luid en duidelijk op hun shirt. 

De State Library of New South Wales, in Sydney, is heel anders dan die in Melbourne. Hier mag je alleen met een gids rondlopen en wil je de grote leeszaal in, dan moet je lid zijn. Ik heb dus vanaf de drempel de foto’s gemaakt. 

Deze State Library, en ook die van Victoria, zijn nu zo’n 150 jaar oud. Jong voor onze begrippen, maar een stuk ouder dan de National Library of Australia in Canberra (hoofdstad van Australië), opgericht in de 20e eeuw. 
Dat er tussen de Staatsbibliotheken en de Landsbibliotheek wel wat kinnesinne is, maakt het verhaal duidelijk dat onze gids vertelde. Na de Tweede Wereldoorlog zag de Library of NSW het belang in van het verzamelen van geschieddocumenten. Ze hebben inwoners van New South Wales opgeroepen hun oorlogsdagboeken en andere persoonlijke documenten over die tijd aan de bibliotheek te schenken. Dat hebben veel mensen gedaan. 
De Landsbibliotheek is nu van mening dat deze documenten van landsbelang zijn en verzoekt de documenten over te dragen aan Canberra. Maar daar voelt Sydney niets voor, de mensen hebben hun documenten immers in goed vertrouwen aan de Staatsbibliotheek geschonken.