Valencia stond al een tijdje op mijn verlanglijst; deze voorjaarsvakantie was het dan zover. En als ik tegenwoordig met vakantie ga, speur ik eerst het internet af op lezende beelden.
Valencia bleek een kunstenaar te hebben die veel van lezen hield, hij had wel drie beelden met een boek gemaakt: Esteve Edo. Het mooiste beeldje vind ik Niña leyendo. Ze was snel gevonden, want ze stond prominent in een plantsoentje.

De andere twee beeldjes moesten volgens de beschrijving in een park staan, maar waar in het park vertelde het verhaal niet. Nadeel van een park blijkt dan ineens dat er overal heggetjes, verscholen prieeltjes en afgelegen hoekjes zijn die het zoeken niet makkelijk maken. We hadden de moed al bijna opgegeven toen we toch een beeldje vonden. Inderdaad achter een heg.

Nu het derde beeld nog. Bij het terras liet ik een serveerster een plaatje zien van het beeldje dat ik zocht, maar mijn Spaans is niet zo best, en in Valencia spreken de mensen nauwelijks Engels. Wel zijn ze ontzettend behulpzaam. De vrouw liep meteen met me mee, maar niet naar een plek in het park, maar naar een soort opslagruimte. Met gebaren en twee woorden Engels probeerde ze me iets uit te leggen. Wat ik ervan begrepen heb: dit derde beeldje stond in het atelier voor reparatie.