Ze heeft niet het rustigste plekje uitgezocht om haar boek open te slaan. Achter, naast en voor haar, overal winkels, terrasjes en langslopende mensen met volle tassen. Maar ze zit verdiept in haar boek en lijkt van het rumoer om haar heen geen last te hebben.
Die lesende, is haar naam. En ze zit in Aken op de hoek van de Buchkremerstraße en de Ursulinerstraße.
Je loopt er bijna aan voorbij, het is maar een klein gedenkteken in een rustig straatje, om de hoek van de hoofdingang van het Catharinaklooster.
Het is een eerbetoon aan een Hongaarse theoloog János Apáczai Csere, die in 1651 aan de voormalige Universiteit van Harderwijk is gepromoveerd. Het hangt in de Academiestraat.
Op het Kerkplein vind ik nog een mooi boekentafereel, boven de deur van het voormalig Burger Weeshuis. Het jongetje houdt de Bijbel onder zijn arm geklemd, het meisje heeft een boekje in haar hand met de jaartallen 1554 – 2014.
Vijf jaar geleden fotografeerde ik bij het Zandsculpturenfestijn een paar zandsculpturen met boek. Dit jaar staat het festijn in Garderen in het teken van verhalen. Dus ging ik opnieuw kijken, en foto’s maken.
Er waren én beelden waarin boeken een belangrijke plaats innamen én beelden die verhalen uitbeelden.
De kinderen volgen de Rattenvanger van Hamelen.
De Grote Vriendelijke Reus
Als je begrijpt wat ik bedoel…
En dit verhaal behoeft geen verdere uitleg.
Als je wilt, kun je overal een boek in zien. Deze putdeksel lijkt net een opengeslagen roman. ????
In Trento treffen we een mooie bibliotheek. De buitendeur is nogal saai, beetje statig…
… maar binnen treffen we een prachtige zaal, met mooi bewerkte zuilen en een prachtig hekwerk rondom het balkon, heel Italiaans.
Vanuit Ortisei gaan we door naar Kastelruth, een ander plaatsje in het Val Gardena. In de kerk tref ik daar de heilige Anna die Maria leert lezen.
In de grote plaatsen Bolzano en Merano heb ik niet veel lezende beelden gevonden, maar diep in de bergen, in Val Gardena, heb ik meer geluk. Het zijn vooral heiligenbeelden, maar ze lezen. In Ortisei vind ik deze muurschildering.
Cësa Brida is geen Italiaans of Duits, de twee talen in Zuid-Tirol. Het zal dus Ladinisch zijn, de derde taal die in dit deel van Italië wordt gesproken. Cësa betekent Huis, wat Brida betekent kan ik niet achterhalen, want het Ladinisch is nog niet opgenomen in Google Translate. Ik denk dat het Bruid betekent. Bruidshuis. En dan niet in de betekenis van een modehuis voor bruidsjurken, maar in de betekenis van klooster, waar de bruiden van Jezus wonen.
Iets verderop, boven de ingang van een klein kerkje, vind ik dit beeld.
De heilige Antonius, patroonheilige van vrouwen en kinderen, armen, bakkers, mijnwerkers, het huwelijk, reizigers, verliefden én van de verloren voorwerpen.
Onder zijn naam staat Preia per Neus. Ook dat zal Ladinisch zijn, want als ik het in Google Translate zet, komen er geen vertalingen uit.